November arriveert in België met zijn ijzige wind, de lucht wordt stil, de kleuren vervagen tot goud en bruin, en het ritme van de natuur wordt langzamer. Het doet je voelen dat de aarde zichzelf instopt, naar binnen trekt, om rust vraagt.
Oktober draagt een zachte stilte met zich mee. De bomen laten zonder haast hun bladeren los. De dagen worden koeler, de avonden langer. De kleuren komen in diepe roodtinten, zacht goud, warm oranje, als een stille viering terwijl de aarde vertraagt. Er zit iets teder in de manier waarop de natuur haar ritme verandert.
September voelt als een tussenseizoen. Niet helemaal zomer meer, nog niet helemaal herfst. Warme middagen, frisse ochtenden. Het licht wordt zachter, de bomen fluisteren wat komen gaat. De natuur bereidt zich stilletjes voor om los te laten.
Of je nu nog op vakantie bent, net terugkomt, of gewoon geniet van trage ochtenden en zonsondergangen in de tuin, of rustig beweegt op je eigen ritme, moge deze woorden je bereiken met een beetje ruimte om te ademen.
Het vakantieseizoen is hier. Misschien is je koffer al gepakt. Of misschien staat je tuinstoel perfect opgesteld voor een lange middag in de zon.
Juni komt niet met haast, maar met rijpheid. De wereld om ons heen bloeit, is gul, levendig en dat kunnen wij ook zijn.
Nu de zon warmer wordt, merk ik dat ik met diepe dankbaarheid terugkijk op de helende reizen die zich zachtjes ontvouwen in onze gemeenschap. Aan iedereen die deelnam aan onze retreat in april, jullie hebben de kracht van aanwezigheid ervaren.
April is een maand van diepe bezinning en zachte groei. Terwijl we door deze maand gaan, nodig ik jullie uit om een ruimte van stille bewustwording te betreden en te ontdekken wat wacht tot jullie het opmerken.
Terwijl de eerste groene scheuten door de aarde breken en de dagen langer worden, nodigt maart ons uit om uit onze wintercocons te voorschijn te komen.
We praten in februari veel over liefde, het geven, ontvangen en zoeken ervan. Maar wat als we even stilstaan en vragen: Hoe vaak geef ik liefde aan mezelf? Niet in de vorm van beloningen of prestaties, maar in de stille momenten. In de manier waarop we naar ons lichaam luisteren, onze gedachten verzachten, en er voor onszelf zijn, zelfs op moeilijke dagen.
Nu de confetti is neergedaald en de laatste slokjes champagne in de glasbak zijn beland, de kater is verdwenen en de feestjes en vuurwerkshows inmiddels zijn opgeborgen tussen honderden andere foto's op je telefoon, bevinden we ons in een moment van overgang.
Geluk is niet iets wat we vinden in externe dingen of in toekomstige doelen. Het is een staat van zijn, geworteld in onze verbinding met onszelf.
Tijdens een Ayurvedische behandeling voor mijn chronische rugpijn ervoer ik een diepgaand ontwaken. Op dat moment besefte ik wat er ontbrak in mijn zelfzorgpraktijk. Het was geen nieuwe routine of discipline, maar een diepere, zachtere vorm van zorg---koestering!
In yoga spreken we vaak over stroom, beweging en ademhaling, die ons allemaal herinneren aan de vergankelijke aard van het leven. Vergankelijkheid, of Anitya in het Sanskriet, is een kernbegrip in de yogafilosofie. Het leert ons dat alles—onze gedachten, emoties en zelfs onze lichamen—constant in verandering is. Net als de ademhaling komt en gaat alles.